De wintermaanden breken aan en dus trekt Nederland massaal naar de grote winkelstraten. Persoonlijk ben ik ook een groot fan van shoppen. Je zou het misschien niet meteen achter mij zoeken, maar trutten met kleding doe ik graag. Ik heb dan wel geen genderprobleem, maar je zou het mij zo toedichten als je mij met al die tasjes langs de etalages ziet paraderen. Shit. Sorry. Die grappen mogen geloof ik niet meer. Laat ik het bij de decembermaand houden. Die heeft tenminste geen gevoeligheden in zich. Kuch. Maar goed, vooral in december dus, als de schemer valt en wij allemaal wat labieler in het leven staan, worden we week van feestlampjes boven de winkelstraat, feeststerren, feestbomen met feestballen, een feeststal en natuurlijk zingende feestkoren. Het verderfelijke
K-woord gebruik ik hier maar niet meer. K*rst is namelijk aanstootgevend en bovendien een behoorlijk ouderwetse, egocentrische, zelfingenomen benaming van een feest voor uitsluitend geprivilegieerden. Terwijl het eigenlijk een feest voor iedereen zou moeten zijn. Allemaal leuk en aardig voor de Nederlander met westerse achtergrond, maar door dit feest K*rst te noemen voelen vele minderheden zich buitengesloten. En als die minderheden zélf aangeven dat er helemaal geen probleem bestaat en dat ze het wel best vinden dat het feest K*rst heet, dan is het aan de westerse mens om dat niet serieus te nemen en alsnog te bepalen dat het voor minderheden beter is om geen K*rst meer op de etalages te schilderen. Het gaat tegenwoordig immers niet meer om de werkelijke gevoelens of feiten, maar om oude gewoontes hoe dan ook in de ban te doen. Wat ook weer niet per se altijd slecht is, neem bijvoorbeeld zwarte piet. Inmiddels denk ik dat een kleine aanpassing veel pijn kan wegnemen en dus goed is. Maar wie eerst een goede uitleg wil voor de verandering of even wat tijd nodig heeft, is meteen aartsconservatief, racistisch of
erger. Wie twijfelt is tegen en dus af. En dat terwijl juist twijfel zorgt voor bewustwording. Spiegeling, reflectie. En dat is meestal het begin van verandering. Maar als je mensen die tijd zou geven, kun je niemand meer iets kwalijk nemen en is er geen strijd meer te voeren. Die strijd lijkt steeds vaker belangrijker dan het doel. Veranderen is een oprukkende verslaving. Een alcoholist drinkt niet omdat de drank zo lekker is of omdat het goed voor hem is. Hij grijpt willekeurig om zich heen en drinkt uit iedere fles die in zijn buurt staat. De militante wokebeweging vertoont nagenoeg hetzelfde gedrag. Schuimbekkend lopen ze met een vergrootglas, al het bestaande achterlijk te verklaren. Alles moet anders, want alleen verandering bevredigt. Het neemt religieuze vormen aan. En overal waar religie begint, stopt redelijkheid. Zo. Heb ik ook weer ruzie met gelovigen. Sorry.
Terug naar ons decemberfeest. Het is dus heel duidelijk een viering voor alleen de rijke, witte volgevreten patjepeeërs met een klap kalkoen in hun smoel en een druppel vet op hun kin. En dan die K*rstman. Zonder vliegschaamte de hele wereld over vliegen en
alleen de rijke westerse samenleving overladen met Chinese plastic rommel. Waarom niet feeststollen naar Bangladesh brengen? Veel eerlijker. En waarom is die figuur
eigenlijk niet gewoon een vrouw? Of een lesbi? Waarom is een weldoener nu weer
uitgerekend een witte heteroman zonder genderissue, kleurtje of handicap? Het is godverdomme 2021.
Zo. Mijn wokepunten zijn ook weer binnen. Dan kan ik nu met een gerust hart gaan
shoppen en een kalkoen halen. Fijne KERST! En oh ja, sorry.
Meer lezen? Klik dan hier en lees verder op pagina 85 van LEVEN! Magazine #49
Fotografie: Pascale van Reijn
