De Rijswijkse fotograaf Frits Meyst maakte in februari een Antarctische expeditie met de Bark EUROPA, varend onder Scheveningse vlag. In de 22 dagen op dit tallship doorstond hij windkracht 10, 8 meter hoge golven en zeeziekte. Maar bovenal genoot hij van de magnifieke natuur, de leegte en de saamhorigheid aan boord.
Je moet er maar zin in hebben: varen rond Kaap Hoorn, de plek waar schepen vroeger bij bosjes vergingen. Ontdekt door Nederlanders die voeren op De Eendracht (1616) en berucht door poolreiziger Ernest Shackleton. Samen met zijn crew zat hij hier een eeuw geleden twee jaar vast, uiteindelijk werd zijn schip vermorzeld door pakijs. Ze overleefden het ternauwernood. Ook vandaag de dag is geen maag opgewassen tegen de gevaarlijke stromingen, de storm en de huizenhoge golven. Toch stapte Frits Meyst (50) in februari vol vertrouwen aan boord van de Bark EUROPA. Als fotogids nam hij deel aan een drie weken durende zeilexpeditie en kwam terug met wonderschone beelden.
Misselijkmakende zeestraat
Aan de lunch bij Lapsang in het Haagse centrum vertelt Frits over zijn belevenissen aan de Zuidpool. “Koud aan boord van de Bark EUROPA kregen we direct een zeiltraining. Je neemt deel als voyage crew en dat betekent dat je meehelpt op het schip. We hadden nog maar net de haven van Ushuaia, het meest zuidelijke puntje van Argentinië, verlaten of we kregen een klimgordel om en uitleg over hoe je veilig in het puntje van de mast komt. Ik kan je vertellen: dat is best hoog. Vanuit Vuurland is de vaarroute het kortst naar Antarctica, waar je het laatste grote niemandsland op aarde binnenzeilt. Het eerste deel is goed te doen.
Het was zomer op Antarctica en de temperaturen schommelden rond het vriespunt. Rond Kaap Hoorn merk je ineens dat de zee verandert. Op dat moment wordt de crew opgedeeld in drie groepen en gaat het wachtsysteem in. Dan is het 4 uur op, 8 uur af. Continu staan er twee man op e boeg op uitkijk naar ijsbergen, iemand heeft het roer in handen en er is een reserve. Die heb je ook wel nodig, want het grootste deel van de tocht naar de zuidelijke Shetland Eilanden ben je zeeziek. Daar zijn onvoorspelbare golfstromingen en oceaangolven, hoog en rollend, waar het roer geen grip op heeft. Sta je daar te draaien aan dat enorme houten wiel op het achterdek – het hoogste deel van het schip – en voel je geen druk meer. Ik keek achterom en vroeg me af of die golf ons op zou tillen of over ons heen zou denderen. Dan surf je razendsnel naar beneden en kijk je weer tegen zo’n joekel van een golf aan. Dat wachtsysteem hield vijf dagen aan, toen waren we door de Drake Passage heen, de beruchtste zeestraat die er is.”
Van brandhaarden naar adventure
Denk niet dat dit de meest avontuurlijke tocht is die Frits ooit maakte. Hij heeft wel voor hetere vuren gestaan. Net cum laude afgestudeerd aan de fotografieafdeling van de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten vertrok hij in 1991 naar de Turks-Iraakse grens. Als eerste westerling kwam hij in contact met Koerdische vluchtelingen; gestructureerde hulpverlening was er nog niet. De indringende serie die hij daar schoot werd gepubliceerd in Trouw en Het Parool; het leverde hem een Zilveren Camera op.
Vervolgens werd het Midden-Oosten zijn werkgebied en publiceerde hij in internationale media als Time, Newsweek, Stern en Paris Match. Na de laatste Golfoorlog besloot hij in 2003 het roer om te gooien. “Ik had het gevoel dat ik te oud werd voor oorlogsgebieden,” blikt hij terug. “Bermbommen en onthoofdingen kwamen steeds vaker voor. Ik koos voor outdoor- en adventurefotografie en ging van de ene niche naar de andere. Van kapotgeschoten steden naar de mooiste plekken ter wereld. Fysiek uitdagende bestemmingen spreken me aan, waar je kan kajakken, paragliden, duiken, fietsen of wandelen. Daar voel ik dat ik leef.
Ik maakte veel reportages voor ANWB REIZ& Magazine. Tegenwoordig publiceer ik in National Geographic Traveler en in het nieuwe gratis online reismagazine Wideoyster. Het liefst over mensen die overleven in lastige omstandigheden: de eagle hunters in Mongolië (eerder dit jaar gepubliceerd in Traveler), gauchos in Patagonië, de Inuit in Canada. Hun flexibiliteit is enorm. Begin december verbleef hij voor een storytellingexpeditie met een groep bij de Bedoeïnen in de Sinaï-woestijn. Met zo’n communitybased project ondersteunen we de lokale bevolking en dragen we een steentje bij aan het in stand houden van een bijzondere cultuur.”
Sinds een jaar is Oud-Rijswijk Frits’ thuisbasis. “Dat vind ik ondertussen leuker dan Amsterdam, waar ik daarvoor woonde. Rond de kerk zijn goede restaurantjes, waar ik graag met mijn vrouw Merel kom. Maar veel thuis ben ik niet, het zijn steeds een paar dagen tussendoor. Het idee is om volgend jaar minder op pad te gaan, maar dat heb ik me al eens eerder voorgenomen…”
Kijk voor meer informatie over BARK Europa op www.barkeuropa.com
Meer lezen? Klik dan hier en lees verder op pagina 28 t/m 33 van LEVEN! Magazine #39
