Expositie Casper Faassen bij Project 2.0 Gallery

Zolang hij zich kan herinneren hield hij al van teke­nen en schilderen. En toen Casper als zevenjarig jongetje de Nachtwacht zag, maakte dat een enor­me indruk. “Zo’n groot schilderij, mannen met ge­weren, actie: dat greep me. Misschien nog wel extra omdat ik in Leiden woonde en dus over dezelfde stenen liep als Rembrandt eeuwen eerder had gedaan. Mijn ouders stimu­leerden het vlammetje dat in mij brandde en ze vonden het goed dat ik op de muur van mijn kinderkamer mijn eigen ver­sie van het schilderij maakte.” Misschien ligt daar dus de kiem voor zijn latere carrière. “Onbereikbare dingen verwerk­te ik toen al in tekeningen. Zag ik een mooi meisje in m’n schoolagenda of bewonderde ik een sporter, dan ging ik ze tekenen om het onbereikbare te verwerken, een plek te geven. Dat doe ik nog steeds; ik ‘herzamel’. Zie ik in een museum een vaas die ik heel mooi vind, dan maak ik een foto en voeg daar verschillende lagen aan toe. Zo maak ik het mij eigen. Dit herzamelen vind ik een mooie vondst.” In zijn Leidse atelier hangen prachtige voorbeelden, zoals een werk met een Chinees vaasje uit het Rijksmuseum en een groot werk waarin je een sculptuur van Rodin herkent.

Schilderen en fotograferen

Schilderen doet Casper nog altijd veel en graag. “Daarmee is het begonnen. Ik vind het lekker om te schilderen. De han­deling is jn, je kunt direct aanpassingen doen en het is bij­ na meditatief.” Toch is hij bekender door zijn werken waarbij fotografie het uitgangspunt vormt. “Die werken komen wel voort uit zijn schilderkunst. Kijk je naar een schilderij, dan zie je verf op doek. Ook als er een persoon is weergegeven blijft het enigszins abstract. Het is een impressie en dat zorgt voor een soort prettige afstand. Bij fotografie is er altijd een vorm van verleiding. Je kijkt naar een persoon. Ik ben op zoek ge­gaan naar een manier om met fotografie dezelfde ervaring te creëren die je hebt als je naar een schilderij kijkt. Ik maak­te al foto’s als studies voor mijn schilderijen, maar ik vond het te direct om die te printen. Ik ben filters gaan gebruiken, als een soort scherm tussen mij en mijn onderwerp. Dit zorgt voor een bepaalde introspectie, stilte en een rustig kleur­gebruik. De scheurtjes – craquelé – in de bovenste laag refereren aan schilderkunst, maar ook aan vergankelijkheid.”

Topdansers vastleggen

Die opbouw van een foto in verschillende lagen komt in al zijn werken terug. “Maar de aanpak en het doel is wel per serie verschillend. Bij mijn stadsgezichten werk ik met echt glas en maak ik de achtergrond bijvoorbeeld van bladgoud. Die achtergrond speelt dan een belangrijke rol. Kijk je naar mijn serie over dans, dan vervaagt de achtergrond juist. De diepte van het toneel of de ruimte waarin een danser zich beweegt, verdwijnt dan.” Hij raakte min of meer bij toeval op het spoor van de dans. “De organisatie van Dance4Life kende mijn werk en benaderde mij om voor een veiling twee werken te maken met Matthew Pawlicki Sinclair van Het Nationaal Ballet. Mijn manier van fotograferen – waar­ bij de diepte wegvalt – bleek ook voor dansers interessant. Het is een nieuwe manier om dans vast te leggen.” Inmid­dels werkt Casper met de beste dansers en choreografen van de wereld, verbonden aan zowel Het Nationaal Ballet als het Nederlands Danstheater (NDT), zoals Prince Credell en Marne van Opstal. “En binnenkort ook met Igone de Jongh, een lang­ gekoesterde droom.”